Niezwykle cenną właściwością włókien roślinnych jest możliwość ich produkcji w krótkim cyklu, co oznacza okres od kilkudziesięciu dni do stu kilkudziesięciu dni. W klimacie umiarkowanym daje to jeden zbiór w ciągu roku, a w regionach tropikalnych i podzwrotnikowych nawet do kilku zbiorów rocznie.
Z tego powodu na przestrzeni lat włókna roślinne były i są chętnie wykorzystywane podczas projektowania produktów dla wielu różnych branż. Główne kierunki to motoryzacja, meblarstwo, materiały podłogowe czy materiały budowlane. Przykładem jest wielowiekowa tradycyjna technologia budowania domów z gliny wzmacnianej włóknistymi pozostałościami po produkcji rolnej np. słomą.
W XXI wieku włókna roślinne wykorzystuje się często w budownictwie jako podstawowy bioodnawialny surowiec w matach i płytach izolacyjnych lub jako wzmocnienie termoplastycznej osnowy w kompozytach (np. WPC – wood plastic composite). Przykładami tych ostatnich są wytłaczane deski tarasowe czy dachówka.
Po włókna roślinne coraz częściej sięgają również producenci elementów wnętrz samochodów. Niemieckie i szwedzkie koncerny motoryzacyjne wykorzystują obecnie włókna sizalowe, lniane, konopne i celulozowe do produkcji podsufitek, półek bagażnika czy paneli drzwiowych.
Również branża meblarska oferuje wachlarz produktów, w których duży udział mają roślinne surowce włókniste – np. elementy mebli i blaty kuchenne wykonane w 70% ze słomy pszennej (m.in. linia DURUMTM, http://www.torzosurfaces.com), włókien konopnych czy włókien kenafu.
Inne obszary zastosowania włókien roślinnych to sprzęt sportowy (np. ramy rowerowe z mieszaniny włókna węglowego z włóknem lnianym) czy opakowalnictwo (m.in. skrzynki i pudła na instrumenty muzyczne z włókna lnianego i konopnego oraz polimerów naturalnych, http://www.naturfaserverbundwerkstoffe.de).
Autor:
dr hab. inż. Mariusz Mamiński
Wydział Technologii Drewna
Katedra Technologii Drewna w Przemyśle Drzewnym
Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie